تفکر سیستمی، تفکر نقادانه، تفکر کند و سریع، تفاوتها میان ضمیر خودآگاه و ضمیر ناخودآگاه، …، حتی برخی مباحث روانشناسی مثل شناخت شخصیتهای والد و کودک و بالغ، همه و همه برای رسیدن به بهترین راه فکر کردن خلق شدند. هر کدام از زاویه‌ای یک هدف رو دنبال می‌کنند و در انتها به یک جا می‌رسند. شاید رسیدن خوشبختی و بهتر زندگی کردن. البته بهتر زندگی کردن هم واژه‌ای است نسبی. بهتر زندگی کردن نسبت به چه کسی و چه موقعیتی؟ یک خانواده با سوار شدن پشت موتور سیکلت خودشان و مسافرتهای سبک و چادر زدن در پارکها احساس خوشبختی می‌کنند و یک خانواده با مسافرتهای خارج از کشور، یک خانواده خوشبختی را در کسب علم و دانش می‌بینند و یک خانواده در کسب قدرت و موقعیت اجتماعی. بعضی از بزرگان هم خوشبختی را در ارتقای جامعه و اثرگذاری و اثربخشی‌شان در دنیا می‌بینند. اما همه‌ی اینها فکر می‌کنند خوشبخت هستند یا نیستند. فکر می‌کنند چطور خوشبخت بشویم و راهی را انتخاب می‌کنند. و درنهایت در راستای فکرشان عمل می‌کنند.
از دوران تمدنهای دور تا امروز، بزرگترین انسانها همچون پیامبران، فیلسوفها، اندیشمندان و محققان فکر می‌کردند، می‌آموختند و آموزش می‌دادند. چرا که معمولا ما انسانها هیچ تصمیمی را بدون فکر کردن اتخاذ نمی‌کنیم. گرچه بعضی تصمیمات، سریع و به قول مالکوم گلادول در یک چشم به هم زدن انجام می‌گیرد. همانطور که «ویلسون می‌گوید ما همواره بین حالات تفکر آگاهانه و ناآگاهانه خود، بر اساس موقعیتهای گوناگون حرکت میکنیم. تصمیم برای دعوت همکاران به صرف غذا، امری آگاهانه است. در این مورد فکر میکنیم و به نتیجه‌ای می‌رسیم که جالب است. ولی تصمیم به مجادله با همان همکاران ناآگاهانه اتخاذ می‌شود و این امر در بخش متفاوتی از مغز و توسط بخشی از شخصیت ویژه‌ی ما صورت می‌گیرد. (چشمک، گلادول، ترجمه کیومرث پارسای)»
گاهی اینقدر در زندگی روزمره غرق می‌شویم که فراموش میکنیم لحظاتی حتی کوتاه به کاری که داریم انجام می‌دهیم، فکر کنیم. متأسفانه برخی افراد تنها جایی که فکر می‌کنند یا هنگام نماز به جای تمرکز بر عبادت است، و یا داخل توالت. حتی به شوخی عنوان اتاق فکر را به توالت داده‌ایم. چه خوب که حتی به عنوان یک میکرواکشن هر شب حداقل 15 دقیقه فارغ از هیاهوی روزانه، نوتیفیکیشنهای موبایل و انواع و اقسام حواس‌پرت‌کننده‌ها، فکر کنیم چرا که حضرت امام علی (علیه السّلام) فرموده‌اند: بالاتر از هر عبادتی به کار انداختن نیروی تفکر و تعقل است. برای رسیدن به غایت زندگی و دریافت مفهوم زندگی باید بیشتر فکر کنیم و وقتی این عمل درست انجام می‌شود که نحوه‌ی درست اندیشیدن را، درست یاد بگیریم و در این راستا تلاش کنیم. قرآن کریم، این کتاب الهی؛ نهج‌البلاغه، قرآن ناطق؛ و در سطوح پایین‌تر مثنوی معنوی، کلیله و دمنه، کتابها و تحقیقات مختلفی که درباره‌ی تفکر انجام شده‌اند، گنجینه‌ای هستند برای یادگیری درست فکر کردن و نمایانگر راه درست زندگی.
شب ها معمولا فکر میکنم قبل از خواب .یک تسبیح مشکی دارم که بهش عادت کردم و توی دستم باهاش بازی می کنم و به سقف خیره میشم.
این لحظات از بهترین لحظات عمرم است
فواد جان خوشا به حال تو و تمام کسانی که حواسشون به فکر کردن هست. تمام زندگی از همین فکر کردن معنی پیدا می کنه. موفق باشی
به جملهٔ حضرت علی اشاره کردید: «بالاتر از هر عبادتی به کار انداختن نیروی تفکر و تعقل است.»
شاید اون دوستانی که موقع نماز به جای تمرکز بر عبادت دارن به چیزای دیگه فکر می‌کنن، پیش خودشون دارن به این جملهٔ حضرت علی عمل می‌کنن!
فرید گرامی طنز زیبایی بود 🙂
لسان الغیب حافظ میگه «هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد». قاعدتا همه ی ما باید نیروی تفکر و تعقلمون رو متناسب با کاری که داریم انجام میدیم بکار بگیریم تا بهترین نتیجه حاصل بشه نه اینکه در حال انجام یک کار، به کار دیگری فکر کنیم. از صحبت حضرت علی میشه اینطور نیز برداشت کرد که نماز را نباید طوطی وار و بدون تفکر و تعقل خواند. بلکه آن نمازی ارزش بیشتر دارد که با تفکر و تعقل در ستایش و عبادت خداوند و عبارات پرمعنی که در هنگام نماز بر زبان جاری میکنیم خوانده می شود و صدالبته لازمه ی تفکر و تعقل، تمرکز است.
ممنونم از پیامت